Neurolog

Powinnam się cieszyć.

No i cieszę się, lecz z radości nie skaczę.

Koleżanka powiedziała: ciesz się, że masz dziecko zdrowe i nie wymyślaj.

No nie mam zamiaru wymyślać, a ze zdrówka jak najbardziej się cieszę, bo przecież ono najważniejsze, ale...

No właśnie, bo ''ale'' jest. A to wszystko, bo byliśmy u neurologa.

Emilka zasnęła w samochodzie, a my zmuszeni byliśmy wyrwać Ją z błogiej drzemki. Pięć minut, do umówionej godziny,  w szybkim tempie wysiadamy z samochodu.

Uff... W gabinecie pacjent, my kolejni.

Wchodzimy, Pani dr wita się z nami, przemierza wzrokiem kartę Emilki, po czym  mówi do  małej Pacjentki:

Umiesz coś mówić Emilko?

....Cisza (Emilka milczy, a Jej wzrok mówi: daj mi spokój kobieto)

Pada kolejne pytanie:

Gdzie masz uszko, pokażesz mi?

... Cisza. Reszta jak wyżej.

Emilka ewidentnie nie ma zamiaru się odzywać, choć nader szybko  udaje mi się zainicjować miedzy nami dialog, na podstawie którego Pani dr wyciąga wniosek, że mówi:) Mam nadzieję, że w moje wcześniejsze zapewnienia też uwierzyła. Potem prezentacja chodzenia, ''stukanie'' młotkiem po nóżkach, a tłem - bardzo zniesmaczona mina Emilki. Koniec. Mija niecałe 10 minut. Niecałe dziesięć, czyli dokładniej 7.

Pani dr mówi, że z Emilki piękna pannica, że nadgoniła rówieśników, że wszystko jest w najlepszym porządku i ... że to nasza ostatnia wizyta. 

Ostatnie zdanie powala mnie, dlatego pytam:

- Ostatnia??? To już nie musimy przychodzić? Nigdy?

- Nie ma potrzeby. Wszystko jest w porządku.

Uśmiechamy się, dziękujemy i żegnamy. Wychodzimy z gabinetu, a ja mam jakiś niesmak ''w sobie'', w dodatku wystarczy spojrzeć na Daniela - czuje to samo. Rozmawiamy. Tak, nie przesłyszeliśmy się, wszystko jest dobrze, nie musimy przychodzić. Cieszymy się, ale jednogłośnie stwierdzamy, że chyba za szybko się z nami rozprawiono. Nie wiem jak nazwać ''po polsku'' moje myśli, ale czuję się jakbym straciła pewnego rodzaju otoczkę, która gwarantuje bezpieczeństwo.  Z jednej strony - cieszę się, że kontroli w naszym harmonogramie coraz mniej, że Emilka zadziwia nie tylko nas, ale i lekarzy, a z drugiej - ma dopiero dwa latka, czy  z racji  wcześniactwa nie powinno się monitorować Jej rozwoju przez najbliższe lata? Może rzeczywiście zwariowałam i ''czepiam się'', ale byłabym usatysfakcjonowana gdybym usłyszała: proszę pojawić się np. za dwa lata, za trzy...Cokolwiek. Może to kwestia tego, że już przyzwyczaiłam się do faktu, że z reguły każda kontrola kończy się bliżej lub dalej określonym terminem, kiedy znów mamy zawitac do gabinetu.

Zwariowałam?