Pożegnanie ze smokiem

Wczoraj mieliśmy nasze małe święto. Minął tydzień, od kiedy Emilka ostatni raz użyła swego - jak do owego dnia - niezbędnika dnia codziennego -  smoczka, zwanego przez nań ''mumolkiem''.  Szanowny Pan ''Mumol'' był zawsze, a jego obecność przy zasypianiu była obowiązkowa. Nigdy nie przeszkadzało mi to, że nasza Córcia go ma, a tym samym używa. Przez ostatnie tygodnie - przed tym wielkim wydarzeniem - zaczęłam się nieco niepokoić, bo wołała o niego nie tylko przed snem, lecz często w ciągu dnia. Złapałam, a raczej złapaliśmy się, bo ''zamieszana'' była w to większa liczba osób, że ''mumolek'' stopniowo zaczyna zyskiwać nową funkcję - jako czasowy uspokajacz. Gdy Emilka miała gorszy dzień, płakała - smoczek do buzi i świat stawał się od razu piękniejszy. Zawsze broniłam się przed tym, by tak postępować, ale  wyszło to jakoś niespodziewanie. Emilka uwielbiała swojego przyjaciela. Miała jeden, sprecyzowany model, jedną firmę, która towarzyszyła Jej od pierwszych chwil. Około miesiąca temu, kiedy przyszedł czas by wymienić mumola na nowszy model, celowo wybrałam inną firmę. Gdzieś po cichutku pomyślałam: ''Weźmie nowego do buźki i jak to zwykle bywało - zacznie pluć i wołać o innego.'' Nie dość, że tak się nie stało, to Emilka od razu ukochała sobie nowego przyjaciela. Byłam w szoku, bo wcześniej nie było mowy o zmianie na inną firmę. W sumie to nie miałam zamiaru jeszcze Jej oduczać -  choć niektórych dziwił widok smoczka w ustach dwulatki. Specjalnie nie przejmowałam się tym, choć przykłady rodzinne gdzieś po cichutku alarmowały w pamięci. Sześcioletnia dziewczynka ze smoczkiem. Tak, to działo się naprawdę.

Przez ostatnie tygodnie zaczęłam zauważać pewne, znaczące zachowanie u mojej Córci. Niekiedy, choć nie zawsze, wręcz sporadycznie, gdy byli u nas goście, Emilka w  ukryciu wkładała go do buźki, a gdy ktoś skomentował Jej zachowanie - wstydziła się. Mimo wszystko był niezbędnikiem w czasie każdej podróży, niekiedy towarzyszem w zabawie.

We wtorek - ''mumolek'' odszedł - bezpowrotnie, i ku naszemu zdziwieniu - był tym ostatnim.

Mieliśmy kontrolną wizytę u naszej dr, w czasie której (nareszcie!) Emilka miała zrobiony bilans. Hmm...Dodam, że troszkę byłam zdziwiona jego przebiegiem, bo trwał  dosłownie chwilkę. Może to ja mam zbyt wygórowane oczekiwania, albo za wiele sobie wyobrażam, bo z reguły ostatnio na każdej wizycie lekarskiej nastawiam się na coś innego. Generalnie dowiedzieliśmy się, że Emilka waży 12 800 (po chorobie schudła około pół kg ) i mierzy 93 cm. Podobno wysoka:)

Wizyta się skończyła, wsiedliśmy do samochodu, a Emilka zaczęła wołać o ''mumola''. Szukamy dookoła, przekopuję się przez moją torbę i nic. Nie ma. Do głowy zawitała nam jedna myśl, która wydawała się być pewnikiem - został w gabinecie.  I tak też powiedzieliśmy Emilce. Dodam, że za kilka dni Mąż znalazł go pod fotelikiem samochodowym:)

Został u Pani dr, Emilka jest już duża i nie potrzebuje cumelka.

Pierwotnie miałam zamiar kupić następny, ale mój Mąż zainicjował całkiem inny przebieg rozmowy z naszą Małą. Przystałam na to, zrozumieliśmy się bez słów. A co szkodzi spróbować - pomyślałam. Było to zupełnie spontanicznie, bez żadnych planów, że to stanie się właśnie dziś.

Były dopominania, lekkie rozgoryczenie. Wiecie, najbardziej zaskoczyło mnie to, że  nie było paniki i płaczu, które pojawiały się wcześniej, gdy mama zabierała, bo znajdował się w buźcie bardzo długo.

W pierwszym dniu - wielokrotnie - pytała o niego, jednak sama sobie powtarzała: Emilka jest duża, mumolek został u Pani doktor.

Pierwsza noc minęła nad wyraz spokojnie. Nie mogłam uwierzyć, że poszło tak łatwo. 

Brak smoczka zaczął dawać o sobie znać w ciągu kolejnych dni. Zaczęły się nocne pobudki i rozdrażnienie w ciągu dnia. Nie było jakiegoś płaczu, ale Emilka dopytywało o niego. Zauważyłam, że trudniej opanować Jej emocje, łatwiej się denerwowała, częściej wkładała rączki do buzi. Naprawdę łatwo było zauważyć, że jest trochę inna = nerwowa. Byłam skłonna znów zakupić cumelka, ale przyjrzałam się całej sprawie z innej strony i nie było tak źle,  jak zakładałam. Emilcia była bardzo dzielna i w przeciągu czterech dni wszystko wróciło do normy. O ''mumolu wspomina - rzadko, bo już rzadko, ale nie domaga się go. Wrócił spokój, beztroska zabawa.

Z uśmiechem na ustach pokonuje trasy pokojowe w swoim mini samochodziku (mały jeździk, którego otrzymała od Tatusia - w zamian za ''mumola'').

Nie wierzę, ale wiecie - może to głupie - trochę mi żal, moja Dziecina dorasta...

Ten ''mumolek'' był taką namiastką dzidziusia...

''Mumolek'' - ten ostatni.