Ciastko, ciastko, hej ciasteczko!

Zanosiło się na debiut w ''pierniczeniu'', skończyło na ciasteczkach imitujących świąteczne faworyty.

A to wszystko za sprawą mojego - że tak powiem - przeoczenia.

Wszyscy mają pierniczki, mam i ja - pomyślałam, gdy zobaczyłam blogowe galerie pełne smakowitości, które nie tylko rozpływają się w ustach -  dopieszczając kubki smakowe, ale też doskonale, a wręcz bajecznie, wyglądają na świątecznym drzewku. Dodatkowo, wujek Google podpowiedział tysiące inspiracji i pomysłów.

Oczyma wyobraźni zobaczyłam to, co już dawno chciałam by doczekało się realizacji. 

Ja, Emilka i wspólna produkcja ciasteczek. 

Nie lada wyczyn - powiem Wam.

Nie chodzi o to, że nie pieczemy. Mama ma kilka przepisów na wypieki, które są kopiowane przed każdą imprezą. Wszelkie nowości mile widziane, a takimi właśnie miały być pierniczki.

Miały, bo mama nie doczytała, że ciasto musi leżakować, najlepiej kilka tygodni;/

I kolejne pytania, które wcześniej kumulowały się w mym umyśle - doczekały się odpowiedzi.

Tak, tak, już nie dziwi mnie fakt, że większość ''pierniczy'' w listopadzie lub na początku grudnia ;-)

A mama Mi pomyślała, że zacznie na tydzień przed Wigilią i będzie.

Z nieba spadły mi przepisy na ciasteczka, które -  może nie tak jak oryginały - ale równie ładnie prezentują się na choince.

Ale od początku, wracając do tego, że pieczenie z Córcią to wyzwanie. 

Emilka to czyścioszek. Jeszcze kilkanaście tygodni temu mogła (i cieszyło Ją to) bawić się ciastoliną, a w lecie - grzebać w piasku. Rączki mogły być brudne i zupełnie nie stanowiło to dla Niej problemu. 

Od kilkunastu tygodni zmiana. To mama lepi z ciastoliny, a rączki Małej muszą być czyściutkie i suchutkie. Nie ma dotykania ciasta, a tym samym niczego, co może pozostawić jakikolwiek ślad na dłoniach. 

Wielkie lustro jest omijane szerokim łukiem, kiedy na czole wyskoczy niepożądany guz. Oczywiście, to mama - w tych nieszczęsnych momentach - pilnuje, aby Pierworodna zbytnio się nie oglądała. Widok nieproszonego znamionka na twarzy powoduje ubolewanie i łzy.

Dziś nastąpił przełom. Doczekałam się tego, o czym od dawna marzyłam. Zrobiłyśmy nasze - pierwsze w życiu - świąteczne ciasteczka! Niestety, przyrządzanie i ''pichcenie'' odbyło się późnym popołudniem, więc nasze dzieła nie doczekały się swych szat w formie lukru, ozdóbek. Najważniejsza jednak była idea, to że dokonałyśmy tego wspólnie;)

Emilka bawiła się mąką, wycinała kształty na cieście, nawet wałkowała!

Co prawda powtarzała, że ma brudne rączki, jednocześnie badawczo na nie spoglądając, ale jakimś cudem uczestniczyła w trakcie wszystkich czynności.

Coraz bliżej Święta... 

Ich magię poczułam już dużo wcześniej, ale dzisiejszy dzień na stałe zagości w mej pamięci.

A tymczasem, zobaczcie sami:

Żeby tylko rączek nie pobrudziło;)

''I tym wałkiem, kiedy chciała, swego męża - krasnoludka wałkowała"

Dla nas - najpiękniejsze, bo nasze, bo pierwsze, bo wspólnie wykonane;)