Pan nocnik vs. pampersior

Chciałam napisać ten post wiele miesięcy wcześniej.

Chciałam, aby jego forma -  a tym bardziej treść -  była inna. Niestety. 

Dwa i pół roczku niebawem, a my nadal w pampersiorach.

A ja? Cóż, poddaję się.

Mamy problem, który od kilku miesięcy nie daje mi spokoju. Bynajmniej nie chodzi o fakt, że Emilka nie sika do nocnika. No może też, ale po tym, co zaraz opiszę, kwestia samej czynności, to gdzie ''ją oddaje'', schodzi na dalszy plan. W naszym przypadku liczy się otoczka całej sytuacji, a raczej elementy, które nie dają mi spokoju. Emilka sygnalizuje, kiedy sika, robi kupkę itp:

Mama, robię siii...

Ktoś  pomyśli - idealnie! Wystarczy podłożyć ''nonia''(rozbrajająca nazwa użyta przez naszą dr) i sprawa załatwiona! Cóż więcej potrzeba? Otóż wiele, bardzo wiele. 

Naszym problemem jest to, że Emilka wstrzymuje sii, i robi to bardzo umiejętnie. A wszystko po to, aby sii nie wylądowało w nocniku tylko w... pampersie! Radziłam się neurolog, wspominałam naszemu pediatrze. Jednogłośnie stwierdzono, że to, co robi Emilka ''to wyższa szkoła jazdy'' i takie zachowanie występuje, ale u starszych dzieci. Nie pocieszyło mnie to, a już słowa - ''nauczy się, ma czas'' - tym bardziej. Znam dzieci, które w wieku 1. roku już nie używały pampersów, znam i takie, które w wieku lat 4. powitały się z nocnikiem. Każdy ma swoje tempo, wiem to doskonale, ale przerażona jestem tym, co obserwuję u mojej Dzieciny. Dla sprostowania: Emilka nie boi się nocnika, siada na nim, nawet sama go sobie przynosi. Ma zwykły, który nie gra i nie wyróżnia się niczym - nie posiada nic, co by miało odstraszać od jego użycia itp. Jednym słowem: klasyka.

Nigdy też nie została skrytykowana za np. zsikanie majtusiów czy podłogi. Wnikliwie czytałam niezastąpioną - jak dla mnie - Tracy Hogg i stosowałam się do zasad zawartych w krótkim rozdziale dotyczącym nocnikowania - nie krzyczeć na dziecko, dawać przykład poprzez naśladowanie (sadzaliśmy maskotki, no raz - przyznam się - mnie samą), nagradzać oklaskami, radością itp. Cenne stały się również rady innych mam.

Kupiliśmy majtusie, w których -  z wielką gracją i radością - Emilka chodziła po domku. Zachęcaliśmy, obiecywaliśmy...i nic. Efekt jest taki, że woła, siada, siedzi dwie minutki i wstaje - twierdząc, że zrobiła sii. Oczywiście w nocniku nie ma nic. Zaczyna się etap drugi: bieganie po pokoju, zagadywanie, i kiedy już dochodzi do fazy końcowej - niemożności utrzymania moczu - pojawia się wołanie o pampersa. Hm... prośba, stopniowo przeradzająca się w płacz. Niekiedy ma też w tym swój udział desperacja i złość. Przedstawiam to w skrócie, ale tak naprawdę etap wstrzymywania bywa długi. Martwi mnie fakt, że na dzień dzisiejszy nawet zwyczajnie - nie posika się, nie zrobi ''rzeki'' na dywan. Musi mieć pampersa i koniec. Znaczące jest jeszcze jedno - wstydzi się - jeśli kupka, to tylko w ukryciu. Nie wiem co robić...

Dostałam mnóstwo rad, począwszy od: ''sadzaj i i niech siedzi dokąd nie zrobi, dawniej tak się robiło - ma zrobić i koniec'' (w naszym przypadku nie ma takiej opcji, do tej rady się nie zastosuję), poprzez: tradycyjne - sadzanie, majtusie, generalnie to, co wyżej opisywałam i jak to robiły znajome z dziećmi, a skończywszy na: ''przestań naciskać, sama zacznie jak przyjdzie odpowiednia pora''. Wydaje się to brzmieć absurdalnie, ale znam osoby, które wcale nie uczyły ''na nocniku'', a ich dzieciaki - mniej więcej właśnie w wieku 30 miesięcy -  zaczęły same informować i od razu korzystać z toalety.

Utopia?

Czuję się bezsilna...

 

A może ma być taki?

A w kolejnym poście: Wena mnie dopadła! Efekty ''zawirusowania''.