27 lat minęło

Dzień dobry.

Jestem Justyna. Przepraszam. Mama Mini.

Mam lat...27!

Od dwóch dni.

Przecieram oczy ze zdumienia, jeszcze wciąż nie wierzę. Nie myślę, jak to było, gdy metryka wskazywała szalone lata osiemnaste. Dumam raczej nad dwudziestką, nad jej magiczną czwórą u boku. No, dobra. trójka też ważna była. To wtedy zmieniał się mój świat, życie pognało w nowe, nieznane kierunki. A czas? Ten chyba droczył się ze mną, bo niekiedy na nic przydały się wytyczne strefy czasowej, wskazówki zegara. Minęło...

Mam 27 lat. Jestem żoną wymarzonego Męża, matką wyśnionej Córeczki, która właśnie dziś kończy 32 miesiące, która niebawem pójdzie do przedszkola (w poniedziałek startujemy z zapisami).

Może to zabrzmieć dziwnie, ale czuję się spełniona. Może, gdy dopadnie mnie chandra lub mini deprecha, to ujrzę świat w ciemnych barwach i zapomnę, co kiedyś napisałam. Ale ważne jest to, że - póki co - tak właśnie myślę i czuję.

Jakaś luka jest, ale ona pozostanie tajemnicą. Mam nadzieję, że kiedyś się wypełni.

Nie mam wszystkiego, co chciałabym mieć. Ale czy Ktoś ma?

Mam za to Coś, o czym marzyłam.

A reszta? To dodatki. Do wszystkiego można dojść.

Mimo tych ''kurzych łapek'', mimo siwego włosa - (mam już kilka), mimo że są momenty, kiedy zrzędzę, użalam się nad sobą i swym losem, to wiem, że to moje życie. Życie, które bardzo lubię:)

Nie zamierzałam świętować urodzin. To znaczy -  może tak: miał być Mąż i Córcia, i życzenia.

Pojawił się torcik i trochę więcej niespodzianek.