Coraz bliżej...przedszkole

Niebawem czeka nas bardzo ważny dzień. Wraz z początkiem marca ziści się to, co od dawna było w naszych zamiarach i czekało na zrealizowanie - zapiszemy Emilkę do przedszkola. Im bliżej tego znaczącego wydarzenia, tym więcej strachu i niepewności. Oprócz stereotypowych obaw i pytań, które dręczą już od kilku tygodni, pojawiają się też nowe - niekiedy bardzo absurdalne. Wizja pozostawienia naszej Córci wśród gromadki dzieciaczków z jednej strony cieszy, bo napawa nadzieją, że nasza kochana jedynaczka się nieco ''uspołeczni'', z drugiej zaś - dręczy wątpliwościami, które można podsumować jednym acz prostym zdaniem: to się nie uda. Emilka nie będzie chciała zostać, a mama, która dużo, dużo przed domniemanym ''pierwszym przedszkolnym dniem'' zaleje się łzami, bo będzie czuła, że dopuszcza się zdrady i opuszczenia posyłając swą Dziecinkę w miejsce, które na stałe wpisze się w obraz Jej dzieciństwa. Inną kwestią są choroby, które - jak to stwierdziły doświadczone znajome - na stałe wpisują się w egzystencję przedszkolaka (szczególnie nowicjusza - z grupy maluchów). Truchleję na samą myśl, choć wiem, że każde dziecko musi - prędzej czy później - ''odhaczyć'' pewne dolegliwości. O zgrozo! Tysiąc myśli przewija się przez głowę! Jedno jest pewne: wiemy, że to już najwyższy czas. Zawsze byłam zwolenniczką posyłania dziecka do przedszkola. Podkreślam, bo znam osoby, które uważają to za - jeśli nie największy, to wielki - błąd wychowawczy. Byłam tą szczęściarą, której dane było usłyszeć:

 - Co? Do przedszkola?! Zmarnujesz jej dzieciństwo!

Co dodać? To dziwne przekonanie, a na dodatek wypowiedziane z ust kobiety, która - póki co - dzieci nie ma. Nawet nie wiem, jak brzmiała moja odpowiedź, ale zaznaczę, że Emilka miała wtedy, no cóż... z sześć miesięcy? Troska innych wyprzedza moje zamierzenia, a nawet myśli:) Na szczęście - zarówno ja, jak i Mąż, mamy podobne zdanie na temat przedszkoli. Widzimy w nich mnóstwo zalet - szczególnie dla dzieciaczków, które nie mają rodzeństwa lub kontaktu z rówieśnikami.  Przyznam się, że mimo tych wszystkich obaw, w moich myślach krąży dość ''lukrowana'' wizja tego rodzaju placówek. Wierzę, że Emilcia, która zdążyła już (niestety) nabyć pewne ''jedynacze'' zachowania -  na tym zyska aniżeli straci. Żeby tylko chciała tam chodzić. Oczywiście - ''każdy kij ma dwa końce''- i za planem posłania naszej Córci do przedszkola kryje się praca, do której mama zamierza pójść. Najpierw jednak musi ją znaleźć, bo z byłym miejscem zatrudnienia już dawno się pożegnała. Nie napiszę - niestety, bo akurat z tego się niezmiernie cieszę. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest przekonanie, które towarzyszy mi wręcz każdego dnia - czas upływa stanowczo za szybko. Jeszcze ''niedawno'' chodziłam z brzuszkiem, następnie zostałam  mamą 1120 gramowego Cudu, potem było (i jest) macierzyństwo - pierwszy ząbek, pierwszy kroczek, pierwsze słowo, zdanie, pierwsze ''kocham'', wiersz... Pierwsze siku...do nocnika:)

Dziś mam przed sobą nie niemowlaczka, lecz dziewczynkę. Moją wyczekiwaną Córeczkę, której przez te wszystkie miesiące wykształcił się charakterek, uformowała osobowość. Która bardzo urosła - niekiedy przecieram oczy ze zdziwienia.

Ja:  - Kazałam Ci kupić 92!

On: - Ale to jest 92! 92/98! Podaj mi inne rajstopy.

Ja:  -  Pokaż. Miały być 92.

On: -  Widzisz, że się nie mieści!

Faktycznie... Patrzę na Nią każdego dnia i rozpiera mnie duma. Nostalgia za upływającym czasem? Nie ma jej... Może troszeczkę, ale za zależnością na linii dziecko-mama, za maleńkością, ale nie za etapem zaraz po urodzeniu, kiedy prosiłam Boga, by rosła, by była silna.

Przedszkole. Nie wierzę, Drogie Mamy...

Nie wyobrażam sobie rozłąki...

I już takie duże kuce mam!