Cała Polska czyta dzieciom...

 ... czytam i ja - mojej Emi. Nasza przygoda z książką rozpoczęła się, kiedy Emilka miała kilka dni. Leżała w swoim szklanym domku i walczyła o życie, później zdrowie. Po drugiej stronie ja, a obok wspomożycielki - miłość, wiara, nadzieja, walczące z bezradnością, strachem i zwątpieniem. Nie zapomnę swojego zdziwienia, kiedy jedna z pielęgniarek słowami: - Nie siedźcie tak, poczytajcie Jej coś - sprawiła, że poczułam się, jakby ktoś uraczył mnie kubłem zimnej wody. Co? Mam czytać? Teraz? W momencie, kiedy nie wiem, co z sobą zrobić, jak pomóc mojej Córeczce? Mam wziąć książkę i tak po prostu? Nie pamiętam, co wtedy odpowiedziałam. Wiem, że moja mina mogła mówić wszystko. Przedstawiać nawet najbardziej sprzeczne ze sobą odczucia. Przyznam się, że w pierwszym momencie myślałam, że to żart, a moje doznanie potęgowała postać tejże kobiety. Nasza Pani E... Kobieta-zagadka.

Zaznaczę, że podobnie zareagowałam, kiedy ta sama osoba, powiedziała, żeby mówić normalnie do dziecka, nie po dziecinnemu, oszczędnie,  a używać trudnych słów, na dodatek - zgodnym z duchem epoki.

- Mówicie normalnie: coca-cola, czy coś tam. No, wiecie. Tak ''na czasie''.

To, że czytanie przynosi mnóstwo korzyści dla dziecka wiedziałam od zawsze. Sama, mól książkowy, byłam przekonana, że jeśli kiedyś będzie dane mi być mamą (zakładałam, że prędzej czy później nią zostanę), przekażę swojemu potomkowi miłość do literatury, ale nie sądziłam, że mogę zrobić to tak szybko. No, wiecie, w momencie, kiedy jedną z ostatnich rzeczy była myśl o tym, by siedzieć i czytać. Tak po prostu.

Siedzieć i czytać w szpitalu. Przy mojej małej Kruszynce. 

A jednak. Zaczęliśmy już wtedy, a w efekcie - praktykujemy do dziś, dlatego też postanowiłam, że zabiorę Emilkę do biblioteki, miejsca, które przynajmniej raz na miesiąc jest obiektem, do którego zaglądam. Mała była oczarowana, a zarazem podekscytowana widokiem tak wielu książek. Gdy mama oddawała swoje - nieco przetrzymane - książki, zapytała:

- Mamo, a to jest Pani Biblioteka?- wskazując na bibliotekarkę. ;)

I gdyby nie fakt, że moja Córcia ma ostatnio fazę ''na  nie'', i tym samym robi wszystko inaczej niż mama nakazuje, zostałybyśmy tam o wiele dłużej, szczególnie, że nasza biblioteka posiada bardzo dogodny kącik dla dzieci. Niestety, kusiło to, co zakazane - zwalanie książek, co więcej - mieszanie ich. Ale - na szczęście - udało się wypożyczyć zarówno książki dla mamy, jak i Córci. Oczywiście zostajemy w temacie, który spędza mi sen z powiek:

 

Emilka uwielbia chwile z książką, a rytuał ten wpisany jest w harmonogram każdego dnia.  W naszej biblioteczce rządzi klasyka, lecz coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że już najwyższy czas, by poszerzyć horyzonty. Emilka zna większość bajek, nie mówiąc już o wierszykach - deklamowanych z pamięci. Jak to mówią: klasyka zawsze modna, bo uniwersalna, ale pora na nowości.  Z uwagą śledzę Wasze blogi i mam już swoje typy, które - mam nadzieję - kiedyś zasilą nasze zbiory. Ale mam małą prośbę do tych, którzy i mnie odwiedzają. Czy możecie coś polecić? Które książeczki podbiły serca Waszych maluchów? Przedział wiekowy od 2-3 - mile widziany!
P.S. Wczoraj zasypiałyśmy z ,,Chatką Puchatka". Kiedyś napiszę, jak wiele ta książeczka zmieniła w moim życiu...