Romantycznie

Walentynki za nami, lecz mam cichą nadzieję, że Ci, którzy obchodzili je wczoraj, kontynuują i dziś, a osoby, które ich nie cierpią - bo wiem, że są takie - nie denerwowały się słuchając radiowych audycji, miłosnych wiązanek i wyznań, które - w zakochany piątek - osiągały swoje apogeum na każdym kroku. Jak było u nas? W związku z tym, że nasze wczorajsze plany nie wypaliły (za niedługo zapomnę jak wygląda kino), musieliśmy pokusić się o plan awaryjny, który okazał się strzałem w dziesiątkę. Połączyliśmy przyjemne z pożytecznym i postanowiliśmy wyruszyć do Krakowa.Ot, tak - żeby się wyrwać z domku. Cel: zamknięty plac zabaw - "Kulkowo". Wizja: bawiąca się Emilka, stoliczek widokowy na owe miejsce, a przy nim rodzice, którzy beztrosko popijają kawkę i zerkają na swoją pociechę. Ale... Po pierwsze, Emilka bez mojej obecności wytrzymuje na tym placyku około 5-10 minut, toteż myśląc, że w tym dniu cokolwiek się zmieni byliśmy świadomi, że wędrujemy w dolinę ułudy - plan się nie uda. Po drugie, cóż... nawet nie zdążę napić się kawki, a przez to ciąg dalszy nie nastąpi. A jednak. Było ''Kulkowo'', była kawka, jedzonko, stoliczek, rodzice i... Emilka, która  - z jedną przerwą - wytrzymała na placu zabaw 2 godziny! Pewnie ktoś, kto mnie czyta, pomyśli, że zwariowałam, bo nie ma w tym nic dziwnego, że dziecko uwielbia takie miejsca, a tym samym w nich zostaje. U nas był jeden problem, dokładniej - warunek. Mama musi być, nie może się oddalać, a wtedy Emilcia bawi się ''na całego''. I jasnym się staje, dlaczego tak obawiam się pobytu w przedszkolu. Wczorajszy dzień dał mi wielkie pokłady nadziei. Początki były trudne, bo zaczęło się od hasła: - Chce iść do dzieciaków! Ale ty też chodź. No, mamusiu! 

Udało się. Weszła. Przez pierwsze 15 minut wodziła za mną wzrokiem, podlatywała do siateczki zabezpieczającej, informowała o każdej swojej zabawie, dokonaniu. - Skakałam, widziałaś?!

Później pojawiła się jakaś starsza dziewczynka, dzięki której nasza Córcia wpadła w wir zabawy, a rodzice nie musieli iść na seans kinowy, bo mieli przed sobą prawdziwe przedstawienie. Emilka całkowicie o nas zapomniała, a my? Dziękujemy Ci, Alicjo! Nasza Córcia nabrała przy Tobie wielkiej odwagi. Beztrosko się bawiła, reagowała na polecenia, a nawet dokonała czegoś, co - o mały włos - nie przyprawiło mnie o zawał! Zjechała z ogromnej zjeżdżalni! Ona. Moja. Ta, która panicznie boi się nowości. Nie zareagowałam na to, mimo że widziałam dokąd zmierza. Cóż, byłam pewna: moja Córcia w życiu z tego nie zjedzie. Za duże, za wysokie, w dodatku - ktoś Jej karze. Alicja zwołała: - Chodź ze mną! I poszła. Na dodatek dokonała tego wyczynu trzy razy, mimo że przy pierwszym była bardzo wystraszona.  Moja Dzielna Córeczka:) Myślicie, że to pomoże nam w adaptacji przedszkolnej?

Nie było kina. Nie żałuję, bo nie wystałabym cierpliwie w tych kolejkach, które dane nam było wczoraj oglądać. Było wesoło, zaskakująco, magicznie. 

Ciąg dalszy dziś. We dwoje. Czekam na mojego Pracusia... Z kolacją. 

Dobrej nocy!