Jak to się stało, że ''Duże dzieci'' na zawsze związane już będą z moim porodem

Wiele mam, a wśród nich i ja, ma swoje matczyno-dziecięce skarby. Przedmioty, które tworzą historię, które niczym puzzle - są układanką - danego okresu, minionych miesięcy. Których wartość zna tylko właściciel.

Mała czarna komódka, ostatnia szuflada. Opaska szpitalna, maleńkie body, sterta ciążowych badań mamy, karta, wyniki Emilki, odrysowana rączka, loczek blond - pierwsze odcięte włoski. Przeszłość, która jest radością, ale i niesie ze sobą znamiona bólu, bo przypomina, że to było KIEDYŚ, a wtedy - nie wiadomo było co będzie DZIŚ. Miłość, nadzieja vs. strach.

Szufladka, w której znajduje się pamiętnik z życia Emilki, szpitalna kartka danych - przyklejana do łóżeczek (ta z cieplarki), album, który zawiera tylko szpitalne zdjęcia (pozostałe umieszczone są w bardziej ogólnodostępnym miejscu), odznaki ze Światowego Dnia Wcześniaka.

Niekiedy sięgam po te skarby - dotykam, oglądam. Kiedy mam gorszy dzień nie kończy się na uronionej łzie, na przypominaniu sobie maleńkości  mojej Córeczki, lecz na panice i wewnętrznym strachu. Wszystko jak bumerang powraca, niekiedy ze zdwojoną siłą. Pojawia się Pani Wina i Pan Wyrzut, stopniowo pokonuje ich Państwo Wygranych, na czele z małym huraganem, który wesoło biega po pokoju. 

I tak w myślach zestawiam: pełna niekończącej się energii 2,5-latka i bezbronny Okruszek ważący 1120 gramów. Moja Córeczka.

Wygrywamy...

Czasem zwykły z pozoru dzień, a potrafi wnieść nowe epizody w nasze życie. Często zdarza się tak, że nagle jakbyśmy doznawali olśnienia - nasz umysł przywołuje fakty, które dotąd zatarte w naszej pamięci, czekały, by po jakimś czasie ponownie dać o sobie znać.

''Duże dzieci''. Znacie? Adam Sandler, Salma Hayek i inne światowe sławy. Komedia, która rozśmiesza do łez - jedyna komedia, która sprawia, że ja śmieję się - że tak powiem -  dla zasady. Przynajmniej przez pierwsze kilkanaście minut filmu, gdy wspominam pierwszy raz, kiedy ową produkcję dane mi było obejrzeć.

Chyba o tym nie pisałam, ale kilka miesięcy temu znów siedzieliśmy przed TV, a na ekranie: ''Duże dzieci''.

Początek. Upłynęło kilka minut, nasze oczy się spotkały.

Daniel: - Pamiętasz?

Mijają sekundy, a ja doznaję czegoś w stylu: ''całe życie przelatuje ci przed oczami", czytaj: kilka ostatnich miesięcy.  

- Tak, pamiętam.

Boże Ciało, 23 czerwca 2011. W telewizji ''leci'' jakaś śmieszna komedia:

http://mamaemi.blogspot.com/2013/03/emilka-moje-szczescie-mieszczace-sie-na.html

I na dzień dzisiejszy już wiem, że WTEDY - oglądaliśmy ''Duże dzieci''. Tak na marginesie - świetny tytuł  jak na rozpoczęcie akcji porodowej.

Mogłam to uznać za znak.

I tak - z pozoru zwykły dzień - otwiera przed nami nowe, nieznane furtki z przeszłości. A może i znane, lecz zatarte przez ogrom wspomnień, emocji, upływ czasu?

Ostatnio obejrzałam drugą część ''Dużych dzieci". I znów z Mężem, i ponownie z pytaniem: Pamiętasz?

Tak, pamiętam.

Śmialiśmy się. Na naszym łóżku spała mała Księżniczka. Kto wie, może i Ona kiedyś pośmieje się z nami przy tej komedii?

...

Mama wcześniaka nie musi codziennie otwierać swojej szuflady, nie musi wertować dawnych fotografii. Wystarczy jedno zdjęcie ''jakiegoś wcześniaka'', inkubator, wieczorne wiadomości, kolejny mały-wielki cud narodzin. Znajomy widok. Wtedy myśli się jedno: to moje, tak jak moje. 

Wtedy ja myślę: Emilka.