Przyjaciele są jak...

 ...ciche anioły, które podnoszą nas, gdy nasze skrzydła zapomniały jak latać. (aut. nieznany)

Niektórzy byli ze mną dosłownie na każdym etapie mojego życia, innych poznałam nieco później - na studiach itp., ale to wcale nie umniejsza ich rangi w niczym. Co więcej - często właśnie osoby, które pojawiły się w moim życiu wcale nie tak dawno mogłabym nazwać: PRZYJACIÓŁMI. Często właśnie od tych osób otrzymałam tyle ciepła i wparcia - jak nigdy przedtem i sama mogłam to dać także ''od siebie''. Nie znaczy to wcale też, że te długoletnie znajomości/ przyjaźnie były jakieś stracone. Niektóre były, ale są też takie, którymi mogę się poszczycić, bo przecież nie ma nic cudowniejszego jak znać się od dziecka, od ''zerówki'' i nadal pielęgnować tą znajomość, którą śmiało mogę nazwać przyjaźnią. Spotykać się regularnie, razem płakać i śmiać, uczestniczyć w najważniejszych wydarzeniach z życia  - każdej ze stron. Miałam to szczęście, że zrządzenia losu, upływ czasu - to czynniki, które były pewnego rodzaju próbą dla tych '' moich przyjacielskich relacji''. Wyjazdy, ''za Mąż pójścia'', zakładanie rodziny itp... To zawsze się sprawdzało - przynajmniej dla mnie, ale wydaje mi się, że tak ma każdy.  Przyjaciel to ten, który pamięta, który odezwie się choć dzielą nas nawet tysiące kilometrów, który nie ważne gdzie jest, to i tak odpisuje na maile, które zastępują wcześniejsze pogaduchy. To ten, który jak przyjedzie wręcz alarmuje, że jest w Pl, a kiedy się już widzimy brakuje dnia... na rozmowy, śmiech i zabawę. Nie - przyjaciel, to ten co wraz z oddaleniem się od domu, pisze, że ''tu ma inne życie i innych znajomych''. Brutalnie to zabrzmiało, ale to oryginał wypowiedzi, po której ryczałam - przyznam się.

Przyjaciel jest z Tobą - na dobre i na złe. Jest szczery, oddany. Pocieszy, ochrzani, powie : 'weź się w garść'! Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie - traktuje znane przysłowie, jak dla mnie - święta prawda...

Od pewnego czasu staram się podchodzić do pewnych spraw z dystansem i może sprzeczne jest to, że piszę ''przyjaciele'', a nie przyjaciel czy przyjaciółka, bo samo takie nazewnictwo kojarzy się z jakąś nieograniczoną ilością osób i z kimś, kto wszystkich mianuje nazwą ''przyjaciel'', ale czuję, że naprawdę MAM tych, o których myślę w ten sposób. Czuję, że gdybym nazwała ich jakoś inaczej, znacznie umniejszyłabym ich rangę i jestestwo. Są dla mnie bardzo ważni. Kto czyta mojego bloga, może się śmiało i trafnie domyślić co u mnie było sprawdzianem...

 Niby mówią, że przyjaciel jest tylko jeden, ale czy tak naprawdę jest? Wydaje mi się, że nie. Nie istnieje też przyjaźń jeśli ma być tylko jednostronna, jeśli jedna osoba ''walczy'' o drugą, chcę spotkań, rozmowy, a druga nie ma czasu - tak po prostu. Kiedyś zastanowiło mnie zdanie, które wyczytałam w esejach wykładach (?) Półtawskiej: Nie ma przyjaźni między kobietą a mężczyzną. Jest przyjaźń między człowiekiem a człowiekiem. Tak niby banalnie powiedziane, a jaką wielką prawdę kryje w sobie. Tak na prawdę nie ważna płeć - ważne człowieczeństwo, którego każda osoba szuka w tej drugiej...

Od zawsze chciałam mieć osoby, które będą ważne nie tylko dla mnie, ale i dla mojego Męża. Chciałam, abyśmy mieli wspólnych przyjaciół, na widok których zarówno On, jak i ja będziemy cieszyć się jak dzieci, z którymi będziemy się widywać, z którymi będziemy rozmawiać na wszystkie tematy tego świata:), z  którymi będziemy chodzić na wspólne spacerki z kochanymi dzieciaczkami, obchodzić swoje ''prywatne święta'', odwiedzać wiejskie festyny;) i krakowskie, sprawdzone lokaliki. Którzy nie zawiodą nas, choć któraś ze stron będzie miała 'gorszy czas'....

Bóg dał nam takich przyjaciół:

Karolinkę i Michałka

Asię i  Łukaszka

Ewelinkę i Łukaszka

Ulcię....

Justynkę...

...

no i E., z którą przeżyłam cudowne lata, która oddaliła się o miliony kilometrów - chodzi o wymiar emocjonalny oczywiście, choć ' poza zasięgiem' była także ze względu na dzielące nas km.

Dał też Mamusie, cudowne Mamusie, z którymi niejedna rozmowa (nie mówiąc już o wspólnych doświadczeniach), zbliżyły bardziej niż którekolwiek wydarzenie przeżyte z innymi...

Myślę o nich wszystkich i wiem, że każda z tych osób wiele wniosła do mojego życia. Dała jakiś swoisty przepis na życie, receptę na jego każdą dziedzinę. Kształtowała moje myśli, poglądy, nachylała się nie po to ''by spoglądać z góry'', lecz by podać pomocną dłoń. Trwała ze mną, ba, z Nami! - na dobre i na złe...