W łóżeczku

Był to chyba 5 sierpnia...Jak zawsze siedziałam u mojej córuni i chyba właśnie jej coś opowiadałam, gdy nagle podeszła do mnie pielęgniarka i powiedziała, że jak tylko zwolni się ''na dole'' ( w sensie na piętrze niżej, gdzie znajduje się Patologia Noworodka) podgrzewane łóżeczko to przywiozą je na górę - dla Emilki! Ależ się ucieszyłam ! Moja córeczka nie  miała już leżeć w inkubatorze, zrobiła ''kroczek do przodu ''. Miała mieć łóżeczko, które wyposażone jest w system podgrzewający, by utrzymywana została odpowiednia temperatura ciałka. Ku mojemu szczęściu, łóżeczko zostało w szybkim tempie dowiezione ''na górę''. Nigdy nie zapomnę tego słodkiego widoku, mojej maleńkiej leżącej dziecinki,  ubranej w czapeczkę, okrytej grubym kocykiem... Była przekochana. To była taka ogromna nowość dla mnie. Od tej chwili mogliśmy nachylać się nad jej twarzyczką, swobodnie przewijać, dotykać bez żadnego skrępowania. Nic nie utrudniało naszych ruchów, a  sama Emilcia... wyglądała jak Aniołek! Dodatkowo - mogłam Ją wyciągać kiedy tylko zechcę! Leżała tak spokojnie. Przyznam, że w pierwszym dniu bardzo mało się poruszała, jakoś ogólnie inaczej się zachowywała. Trochę się tym zaniepokoiłam i podzieliłam się swoimi spostrzeżeniami z pielęgniarką, która natychmiast rozwiała moje obawy - wyjaśniając, że dziecko może różnie reagować na zachodzące wokół zmiany, a już na pewno je w pełni odczuwać i tym samym zmieniać swe zachowanie. Kolejne dnie przynosiły następne sukcesy. W następnych dobach nie potrzebny już był podgrzewany materacyk. Emilka świetnie radziła sobie z utrzymywaniem stałej ciepłoty ciałka. Była bardzo dzielna, a ja z każdym dniem nabierałam nowych sił. Psychicznie czułam się zmęczona, ale gdy tylko byłam '' u Niej '' wręcz odradzałam się na nowo. Liczyło się tylko ''tu'' i ''teraz''. Byłam szczęśliwa, że mogę być tu codziennie i patrzeć jak rośnie moja mała Księżniczka. Szpital był domem - tym pierwszym, bo tam była Ona - ta najważniejsza. Mogę śmiało stwierdzić, że w tamtym okresie byłam już bardzo ''zadomowiona'' w szpitalu. Co dzień widywałam te same twarze, spotykałam się z lekarzami, pielęgniarkami i z innymi rodzicami wcześniaczków,  ze wspaniałymi Mamusiami nadal wspólnie odciągałyśmy mleczko, chodziłyśmy na wspólne obiadki, czy po prostu rozmawiałyśmy i - co  najważniejsze - była Emilcia. To wszystko dawało mi taką niezwykle potrzebną stałość. Każdy dzień przynosił - z reguły - same pozytywne wiadomości. Bezdechy nadal trwały, lecz jakby ich częstotliwość stopniowo malała. Niestety nadal niepokoiły - zarówno nas i lekarzy. Daniel pracował, lecz kiedy tylko miał jakiś wolny dzień spędzał go z nami - w szpitalu. Czułam, że jest przy mnie, ciągle wypytywał o naszą córeczkę, ciągle BYŁ - przytulał, wspierał, lecz wstąpiło w nas małe zagubienie... Uwielbiałam patrzeć, gdy trzyma na rękach naszą Emilcie, gdy Jej czyta, opowiada...Tak bardzo to lubiłam, ale z drugiej strony - zazdrościłam, że teraz trzyma Ją Tatuś, a nie ja. To było takie dziwne, ale tak czułam. Chciałam mieć Ją tylko dla siebie, tulić. Chciałam  dać Jej maksymalną ilość siebie, wynagrodzić krzywdy, każdy ból, każdą maleńką - jeszcze nie widoczną -  łzę. Chciałam dać Jej wszystko...

Nadal nieodłącznym elementem codzienności było poddawanie Emilci tlenoterapii. Na ten moment i jeszcze na dość długi czas, tlen musiał ''ciągle dmuchać'', przypięty gdzieś z boku. Gdy  trzymałam Ją na rączkach, często pielęgniarki przypinały sznureczek do mnie, by dmuchał gdzieś w pobliżu twarzyczki Emilki. 

Najgorsze były pożegnania, tzn. momenty, kiedy opuszczałam oddział, zwykle było to około godziny 19. Zostawiałam Ją, a ja szłam ''na busa''. Czułam tak ogromne wyrzuty - miało to miejsce praktycznie za każdym razem i pogłębiało się kiedy opuszczałam oddział, a Emilka miała otwarte oczka.  Serce mi się krajało...Robiłam wszystko, by tylko zasnęła. Nie chciałam zostawiać Jej, gdy była ''świadoma". Głaskałam delikatnie, nuciłam spokojne kołysanki - byleby tylko zasnęła...Tak bardzo było mi przykro. Każdy kto był w podobnej sytuacji doskonale wie jak to jest. Emilcia błyskawicznie przybierała na wadze. Ważyła już około 2 kg!
Magiczne 2 kg, które w naszym przypadku nie oznaczało wcale wyjścia do domu...

Kolejne dni przyniosły nowe zmiany... I te pozytywne i niestety - tragiczne.

Emilka została przeniesiona do boxu, który przypominał maleńki pokoik, który zamieszkiwał pewien kochany chłopczyk, który na stałe zagościł w naszej pamięci...

Pierwszy dzień w łóżeczku

U Tatusia