Szczepię, bo...

Emilka otrzymała pierwszą szczepionkę, gdy była jeszcze na oddziale. Kwestia szczepień była dla mnie rzeczą oczywistą, tzn. nie brałam pod uwagę tego, że można nie szczepić dziecka. Myślałam, że jest to raczej naturalne postępowanie.  A jednak nie, nie dla każdego. Będąc na oddziale poznałam Mamę, która zdecydowana była nie szczepić swojej malutkiej Córeczki ( także wcześniaka), powołując się na konsekwencje jakie mogą wyniknąć ze szczepień. Panie pielęgniarki wielokrotnie pytały Ją o motywację swojego postępowania, jednocześnie jakby do końca nie wierząc, że Ona naprawdę tego nie chce. Jej opór dał mi troszkę do myślenia. Bynajmniej nie zaważył na mojej decyzji, bo osobiście uważam, że lepiej szczepić, ale jakby spowodował strach. Konsultowałam wielokrotnie tą kwestie z lekarzami. Każdy był ''za'' i utwierdzał mnie w przekonaniu, że większe konsekwencje dla dziecka może mieć to, że nie dostanie szczepionki i zapadnie na daną chorobę. Oprócz tego wszystkiego Emilka ''załapała się'' na tzw. Synagis, immunoglobulin przeciw wirusowi RSV. Cieszyłam się, bo uświadomiona przez Panią doktor wiedziałam jak cenny jest ten lek dla dzieci urodzonych przedwcześnie.

Co do zwyczajnych szczepień - po konsultacji zdecydowaliśmy się na wybór szczepionek skojarzonych, dzięki którym zostaje ograniczona liczba wkłuć, a tym samym dziecko jest jednocześnie zaszczepiane na kilka chorób. Oprócz szczepień obowiązkowych, po wielokrotnych dyskusjach z lekarzami, postanowiliśmy także uwzględnić te dodatkowe, nieobowiązkowe. Z tego co pamiętam, tylko jeden jedyny raz Emilka gorączkowała po szczepionce, co wzbudziło moje obawy, ale też byłam jakby na to ''nastawiona'', ponieważ Pani doktor zawsze zaznaczała, kiedy może wystąpić gorączka, tudzież inne objawy. Każde inne szczepienie, oprócz łez Emilki, mojego żalu, nie zostawiało żadnych objawów. Wszystko szło jak z płatka. Emilka nie chorowała, a więc szczepienia mogły być prowadzone w zgodzie z ustalonym wcześniej harmonogramem. W maju, tego roku zakończyliśmy szczepienia i wszystko byłoby w porządku, ale właśnie w ten dzień odebraliśmy wyniki wcześniej zleconych badań. Wśród nich znajdowało się także badanie mające wykazać poziom przeciwciał, odporność na dane szczepienie. Trochę się wystraszyłam, a tym samym zdziwiłam, bo okazało się, że Emilka ma niską odporność. Nie wiedziałam o co mam pytać Panią doktor, bo powiedziała, że w związku z takimi wynikami wydaje się być konieczne doszczepianie za kilkanaście miesięcy. Oczywiście decyzja ma należeć do nas. Dodała także, że to wcale nie jest tak, że Emilka w ogóle nie ma ''ochrony''. Ma, ale słabą.

Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Co robić? Jeszcze trochę czasu do przesądzenia czy  doszczepiamy, ale cała sytuacja nieco mnie przeraża. Szczerze powiedziawszy myślałam, że szczepiąc mamy coś w rodzaju zapewnienia, a tu takie coś! 

Córeczko bądź zdrowa, tak jak do tej pory...